وظيفه 24 اعتقاد به آنکه امام زمان (ع) بر همه ي اديان غالب آيد. اين قطعه دعا 7 جمله است؛ جمله اول (اين معزالاولياء) الخ دلالت دارد بر عزت دوستان و ذلت دشمنان در زمان ظهور امام زمان (ع) و اين مطلب واضح است که زماني که آن حضرت ظاهر شود زمين پر از عدل و داد مي شود، و رياست و عزت براي دوستان و شيعيان. و خواري و مذلت براي دشمنان و مخالفين خواهد بود. و اخبار هم دلالت بر آن دارد، حضرت زين العابدين (ع) فرمايد زماني که قائم ما قيام نمايد. خداوند پريشاني را از شيعيان ما بردارد. و دلهاي ايشان را در ديانت مانند پاره ي آهن محکم و استوار نمايد» و به هر فردي قوت چهل مرد عنايت فرمايد: و حکومت و رياست با ايشان باشد:

و حضرت صادق (ع) در تفسير آيه 33 سوره 9 توبه هو الذي أرسل رسول بالهدي و دين الحق ليظهره علي الدين الخ فرمايد که معني آيه و تأويل آن قسم به خدا ظاهر نشده و نمي شود تا



[ صفحه 243]



وقتي که قائم ما قيام نمايد. که در آن زمان باقي نماند کافري و نه مشرکي حتي آنکه اگر زير سنگي پنهان شود، صدا از سنگ برآيد که اي مؤمن کافري به زير من پنهان شده مرا بشکن و او را به قتل برسان.

و حضرت باقر عليه السلام فرمايد. گويا مي بينم که اصحاب حضرت قائم عليه السلام مشرق تا مغرب زمين را در تصرف دارند. و هيچ حيواني نيست حتي درندگان و پرندگان مگر آنکه در فرمان ايشان باشد، و بر هر زمين و گياهي عبور نمايند افتخار به مرور ايشان نمايد و معلي بن خنيس از حضرت صادق عليه السلام سئوال مي کند که آيا سيرت و طريقه امام زمان برخلاف سيرت اميرالمؤمنين عليه السلام است. فرمود بلي حضرت امير (ع) از جدال خودداري مي فرمود زيرا که مي دانست شيعيان او مغلوب دشمنان مي شوند. ولي امام زمان (ع) از قتل و اسارت دشمنان خودداري نمي نمايد. زيرا که مي داند. شيعيان هميشه بر دشمنان غالب خواهند بود.

و ديگر حضرت صادق (ع) فرمايد شيعيان ما در دولت قائم (ع) رؤساء و حکم فرمايان روي زمين باشند، و هر يک ايشان را قوت چهل مرد باشد.

جمله 2- اين جامع الکلمة «الخ» دلالت دارد که به حکم امام زمان (ع) تمام مردم به کلمة واحدة داراي تقوي و ديانت مي باشند. و به نوعي عدل و داد حکمفرما باشد که احدي ظلم و گناه نکند، و اخباري که دلالت بر اين امر دارد بعضي از آنها گذشت.

جمله 3- أين باب الله الخ، دلالت دارد که امام زمان (ع) باب خدائي است و در

[ صفحه 244]



اين معني دو احتمال مي رود.

اول آنکه امام (ع) راهنماي به سوي خدا و باب علم دين و هدايت است. و مردم از علم و راهنمائي امام بايستي راه حقيقت و راستي را بيابند. که طريق قويم و راه مستقيم همين است. و هر که از پيروي امام سر باز زد، گرفتار کجروي شده قدم در راه هلاکت ابدي نهاد.

دوم آنچه به مردم مي رسد از نعمت ها و روزي ها و فيروزي ها و قضاء حاجات و رفع شدائد و دفع مکاره تماما به واسطه ي امام است. پس مردم هرچه بخواهند بايستي به وسيله ي امام از خدا بخواهند تا به مقصود نائل شوند.

جمله 4 اين وجه الله الخ دلالت دارد بر آنکه امام آينه ي خداشناسي و توحيد و صفات است. (عمان ساماني)



چه خواست آنکه جمال جميل بنمايد

علي شد آينه خير الکلام قل و دل



پس هر که توجه به سوي امام کند و او را دوست دارد، توجه به سوي خدا نموده و او را دوست داشته است: و اخبار مستفيضه و مضامين زيارت جامعه دلالت براين مطلب دارد.

و يا مراد آن است که وقتي که امام زمان (ع) ظهور نمايد. دوستان مخصوصي دارد که از اطراف متوجه به سوي او مي شوند.