از ديـگـــر اوصـــافـــي کـه يـاوران مهـــدي ـ عليـــه الـــسلام ـ دارا هستند «قلب قوي و پولاديـن» است که در روايات مختلفي تعبير به «پاره هاي آهـن» شده است: «تجيـيء الرايات السـود مـن قبل المشرق کان قلـوبهم زبر الحـديد» و در روايات ديگر مـي خـوانيـم که قلب هاي آن ها سخت تر از پاره هاي آهـن است «... و ان قلب رجل منهم اشـد مـن زبـر الحـديـد».

آري قلب هاي آن ها پنجره هايـي به آسمان معنا گشـوده اند و دل ها را به ريسمان الهي پيوند داده اند خانه دل را با قنديل هاي ايمان روشـن نمـوده اند:

«کان قلـوبهم القناديل و هـم مـن خشيه الله مشفقـون.» اينان با پشتـوانه اي از ايمان به خدا و يقيـن به روز جزا و هدفي مقدس «هـم چـون مشعل هاي فروزانند که دل هاي استـوارشان بسان قنديل هاي نـور در سينه هاي سترگشان آويخته است و ايـن رادمردان تنها دل به خداي خويش داده اند و تنها از او هراس دارند» و قلب را به يـاد او قـوت بخشيـده انـد: «اءلا بذکـر الله تطمئن القلــوب.»