از محک هايـي که خـداونـد افـراد راستگـو و با ايمان را از افـراد دروغگـو جـدا مـي سازد «تمناي مرگ است» يک فرد مـوم آن که آينـده اي درخشان و زيبا براي خود پيـش بيني مي کند و عاشق کوي يار و قرب الي الله و هـم نشيني اولياء الله را در دلـش زمزمه مـي کنـد همـواره تمنـاي مرگ دارد:



آتش بجانم افکند شـوق لقـاي دلـدار

از دست رفت صبرم اي ناقه پاي بردار



«لـولا اجل الذي کتب الله عليهم لـم تستقر ارواحهم في اجسادهـم طرفه عيـن شوقا الي الثواب و خوفا من العقاب.» اصحاب حجت که مهدي(ع) را با معرفت شناخته و ايمان به راه و هدفـش دارند و به او عشق مـي ورزنـد و همه هستيشان را فانـي در وجـود او مـي داننـد، عاشق شهادت در راه وي هستنـد:

«يدعون بالشهاده و يتمنـون ان يقتلـوا فـي سبيل الله شعارهم يالثارات الحسين عليه السلام» بنابر ايـن، فردي که جانش را از هدفـش بيـش تر دوست دارد نمي تـواند شجاعت ورزد، بلکه او بايد همـواره حافظ جانـش باشد تا به او آسيبي نرسد لذا شجاعت شيراني چون ياوران مهدي(عج) را مي طلبد.