در آخر الزمان که سنّت هاي قرآني به فراموشي سپرده شده و بسياري از معارف اين کتاب الهي از سوي کژ انديشان به تحريف و تبديل کشيده شده و حيات و حيات آفريني آياتش، در حصار جهل و هوس دنيا پرستان ناديده گرفته شده است، مهدي (عليه السلام) مي آيد تا احياگر اين معجزه جاويد باشد و اسلام و مسلمين را در پرتو انوار فروزان آن جاني تازه بخشد.

«اللهمّ جدّد به ما امتحي من دينک و أحيِ به ما بُدّلَ من کتابک و أظهر به غُيّر من حکمک». [1] .

«خدايا از دينت آنچه به نابودي گراييده بوسيله او تجديد فرما. و از کتابت آنچه دگرگوني و تبديل پذيرفته بوسيله او احيا کن. و از احکامت آنچه را که تغيير يافته بوسيله او آشکار گردان.»