بدون شک پيش از ظهور حضرت مهدي (عليه السلام) علامات و نشانه هايي پديد خواهد آمد که طي روايات زيادي از زمان رسول اللّه (صلي الله عليه وآله وسلم) و اميرالمؤمنين (عليه السلام) تا زمان خود مولا امام زمان (عليه السلام) بر آنها تأکيد مي شده است.

الف ـ برخي از اين نشانه ها مربوط به پديده هاي طبيعي است: همچون بروز طاعون، خشکسالي، کسوف و خسوف در رمضان و برخي ديگر مربوط به پديده هاي اجتماعي مي باشد مانند بروز جنگهاي متعدّد، خروج سفياني، فساد اجتماعي و دسته اي ديگر پديده هاي غير طبيعي ويژه اي است: چون صيحه آسماني، سرخي آتشگونه اي در آسمان، فرو رفتن لشکري در زمين.

ب ـ برخي از اين نشانه ها اختصاص به زمان خاصي ندارد: و ممکن است سالها بلکه دهها سال قبل از ظهور اتفاق بيفتد. اما برخي ديگر از آنها اختصاص به سال ظهور دارد: چنانکه در روايتي از قول امام صادق (عليه السلام) آمده است: «قبل از قيام قائم (عليه السلام) پنج واقعه اتفاق مي افتد: خروج يماني و قيام سفياني، نداي آسماني، فرو رفتن لشکر در بيداء و کشته شدن نفس زکيّه.»

و در حديثي ديگر فرمود: «ليس بين قائم آل محمد و قتل نفس الزکيّه اِلاّ خمسة عشر ليلة».

«بين ظهور قائم آل محمد (صلي الله عليه وآله وسلم) و کشته شدن نفس زکيّه، بيش از پانزده شب فاصله نيست».

ج ـ بعضي از اين نشانه ها، قطعي و حتمي است و برخي ديگر نشانه هاي غير قطعي به شمار آمده اند که در تعيين اين جهت، بين روايات اين باب، اختلاف وجود دارد.

قابل تذکّر اين که، عليرغم بحث هاي جنجالي و اختلاف آفريني که گاهي بر سر بروز پاره اي نشانه ها و مقدار دلالت آن بر نزديک شدن ظهور خجسته مولا امام زمان (عليه السلام) پيش مي آيد، بايد توجّه داشت که:

اولا: هيچ کس حق ندارد با استناد به نشانه اي خاص که به نظر او يقيناً از علامات ظهور شمرده مي شود، وقتي خاص را براي ظهور حضرت مهدي (عليه السلام) تعيين نمايد زيرا در آن صورت به تصريح خود مولا، مشمول «کذب الوقّاتون» شده و در هر رتبه علمي و اجتماعي هم که باشد، بايد مورد تکذيب قرار گيرد.

ثانياً: آنچه اهميت دارد حفظ آمادگي مردم براي ظهور امام زمان (عليه السلام) است به گونه اي که هر صبح و شام آمادگي داشته باشند که اگر امر فرج امضاء شد، بتوانند به ياري او قيام کنند و در راه اهداف الهي او از مال و جان و امکانات خويش در گذرند. به عبارت ديگر: حتّي در صورتي که بر فرض، هيچ نشانه اي بر قرب ظهور دلالت نکند، نمي توان غافلانه به زندگي عادي پرداخت و از وظيفه هايي که شيعه و همه مردم نسبت به ساحت مقدس امام زمان (عليه السلام) دارند، غفلت کرد.

ثالثاً: نظام جمهوري اسلامي در ايران بهترين زمينه را براي آزمايش منتظران در کيفيت ياري رساني به امام عصر (عليه السلام) فراهم کرده است، لذا برهمه منتظران حقيقي امام زمان (عليه السلام) است که همه امکانات خويش را در حفظ اين نظام و تضمين بقاي آن، در راستاي احکام و قرآن و ولايت به کار گيرند.

رابعاً: ميزان پايبندي کساني که همواره دم از امام زمان (عليه السلام) مي زنند و بر سر اثبات فلان نشانه ظهور و حکايت فلان ديدار با مولا کتابها مي نويسند، بايد به مقدار فداکاري آنان در هدايت اجتماعي و بر قراري عدالت و مسئوليت پذيري آنان در اين راه، قابل اثبات باشد.