سدير صيرفي گويد: با برخي از اصحاب بر امام صادق (عليه السلام) وارد شديم، او را نشسته بر خاک ديديم، در حالي که عبايي خشن با آستين کوتاه پوشيده و با قلبي سوخته، همچون مادر فرزند از دست داده، مي گريست، رنگ چهره اش تغيير کرده و اندوه از گونه هاي مبارکش پيدا بود و اشکهايش، لباسش را خيس کرده بود وناله مي کرد:

«مولاي من! غيبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمين را بر من تنگ نموده و آسايش دلم را از من گرفته است!

مولاي من! غيبت تو، بلا و مصيبت مرا به فاجعه هاي ابدي پيوند داده، و از دست دادن ياران، يکي پس از ديگري، اجتماع و شماره ما را از بين برده، هنوز سوزش اشکي که از چشمم مي ريزد و ناله اي که از دلم بر مي خيزد با ياد بلاها و سختي هاي ـ دوران غيبت تو ـ پايان نيافته که درد و رنج شديدتر و دردناکتري در برابر ديدگانم شکل مي گيرد!»

سدير گويد: شگفت زده پرسيديم اين ماتم وگريه براي چيست؟!

امام صادق (عليه السلام) آهي عميق و سوزناک کشيد و فرمود:

اي واي! صبح امروز، در کتاب جفر نظر مي کردم و در باره ولادت و غيبت طولاني و طول عمر قائم ما و بلاهاي مؤمنين در آن زمان و ايجاد شک و ترديد در اثر طول غيبت و ارتداد اکثريت مردم از دين و خروج آنان از تعهد به اسلام، تأمل و دقتي داشتم، در اثر آن، رقّت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چيره شد.» [1] .

وقتي حال امام صادق (عليه السلام) ـ که حدود يکصد سال قبل از آغاز دوره غيبت مي زيسته است ـ چنين باشد، بايد ديد حال سرگشتگان دوران غيبت و دورماندگان از چشمه زلال ولايت چگونه بايد باشد، بيهوده نيست که در هر مناسبتي شادي آفرين يا غمبار، سفارش به قرائت دعاي ندبه شده ايم که حديث اشک و سوز دل منتظران حضرت مهدي (عليه السلام) است.

وبي مورد نيست که اين چنين بر دعاي براي فرج در زمان غيبت، تأکيد شده است.

امام زمان (عليه السلام) مي فرمايد: «اکثر و الدعاء بتعجيل الفرج». [2] .

«براي نزديک شدن ظهور و فرج، بسيار دعا کنيد.»