امام صادق (عليه السلام) فرمود: «اقرب، ما يکون العباد من اللّه جلّ ذکره و أرضي ما يکون عنهم اذا افتقدوا حجّة اللّه جلّ و عزّ و لم يظهر لهم و لم يعلموا مکانه و هم في ذلک يعلمون أنّه لم تَبطُل حجّة اللّه جلّ ذکره و لاميثاقه، فعندها فتوقّعوا الفرج صباحاً و مساءً...» [1] .

«زماني که بندگان به خداي بزرگ نزديک ترند و خدا از ايشان بيشتر راضي است، زماني است که حجت خداي تعالي از ميان آنان ناپديد گردد و ظاهر نشود و آنان جايش را هم ندانند. با اين همه بدانند که حجت و ميثاق خدا از بين نرفته و باطل نشده است. در آن حال، در هر صبح و شام، چشم انتظار فرج باشيد».

فضيلت بندگان خدا در اين زمان و رضايت بيشتر خداوند از آنان، بدين جهت است که آنان بي آنکه امام خويش را ببينند و معجزاتش را مشاهده کنند و در حيرتها به درخانه اش پناهنده شوند، تنها با اعتماد به خدا و پايبندي به تقوي و دوستي اهلبيت، ميثاق الهي را نگاهباني کرده ومرزهاي عقيده را پاس مي دارند.

امام صادق (عليه السلام) فرمود: «يا ابا بصير! طوبي لشيعة قائمنا المنتظرين لظهوره في غيبته و المطيعين له في ظهوره، اولئک اولياء اللّه الذين لاخوف عليهم و لاهم يحزنون.» [2] .

«اي ابوبصير! خوشا به حال شيعيان قائم ما که در دوران غيبت او در انتظار ظهورش به سر مي برند و در دوران ظهورش به اطاعت او روي مي کنند، آنان اولياي خدا هستند که هيچ ترس و اندوهي بر ايشان نيست.»

باهم آمدن دو وصفِ «انتظار در غيبت» و «اطاعت در ظهور»، براي شيعيان حضرت قائم (عليه السلام)، نشان دهنده نوعي ملازمت بين ايندو وصف است. به اين معنا که شيعيان منتظر در دوران غيبت چنان امام خود را شناخته و در اطاعتش مي کوشند که اگر دوران ظهور تحقق مي يافت، در زمره مطيعين حقيقي او بودند.