امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«يأتي علي النّاس زمان يغيب عنهم امامهم»، زماني بر مردم فرا رسد که پيشواي شان غايب گردد.

زراره پرسيد: در آن زمان مردم چه کنند؟ فرمود:

«يتمسّکون بالأمر الذي هم عليه حتّي يتبيّن لهم»، به همان امر ولايتي که دارند چنگ زنند، تا بر ايشان تبيين شود. [1] .

و در کلامي ديگر فرمود: «طوبي لشيعتنا المتمسکين بحبلنا في غيبة قائمنا». [2] .

خوشا به حال شيعيان ما! آنان که در زمان غيبت قائم ما به ريسمان ولايت ما تمسک مي جويند.

راستي در آن زمان که امام و پيشواي مردم، در دسترس آنان نباشد و دامهاي شيطان براي جدا کردن آنان از ولايت اهلبيت (عليهم السلام) که همان صراط مستقيم خداست، در همه جا پراکنده شده باشد، چه وسيله اي مطمئن تر از «حبل ولايت» مي توان يافت که بتواند از «افتادن به چاه ضلالت» و «گرفتار شدن به دام انحراف» جلوگيري کند؟!