حضرت مهدي (عليه السلام) در بيان کيفيت بهره بردن از وجود ايشان در دوران غيبت مي فرمايند: «و امّا وجه الانتفاع بي في غيبتي فکالانتفاع بالشمس اذا غيّبها عن الابصار السحاب». [1] .

«امّا چگونگي بهرهوري از من در دوران غيبتم چونان بهره بردن از خورشيد است زماني که ابرها آن را از ديدگان، مستور مي دارند.»

طبق اين کلام شريف، وجه غيبت خورشيد را بايد در وجود ابرها جستجو کرد. خورشيد به خودي خود عين ظهور است و يکسره نور افشاني و درخشش دارد. اين ابرها هستند که چهره جان فروز آن را از ديدگان مخفي مي کنند. و بدين گونه است نهاني آخرين خورشيد ولايت و امامت حضرت مهدي (عليه السلام) که در ذات خويش جز مهرباني و لطف و عنايت نسبت به عباد اللّه ندارد. امّا مردم با گناهان خود و با عدم آمادگي براي قبول حکومت الهي او، سبب پنهان ماندن او در پس پرده هاي سياه ابر غيبت مي باشند. چنين است که شيخ طوسي (رحمة اللّه عليه) مي فرمايد:

«امّا سبب غيبت امام دوازدهم (عليه السلام) ممکن نيست که از جانب خداي سبحان و يا از جانب خود آن حضرت باشد، بلکه از طرف مردم و مکلفين است و جهت آن غلبه خوف ـ از نابودي حق ـ و مطيع نبودن مردم نسبت به اوست و هر موقع که اين سبب زائل شود و مردم در اطاعت او بکوشند، و تسليم او باشند، ظهور واجب مي شود.» [2] .