الف) خداي تبارک و تعالي به دنبال امتحاني طولاني در کيفيت برخورد مسلمانان با اولياي الهي وجود شريف حضرت مهدي (عليه السلام) را، در پس پرده غيبت قرار داد. از آن رو که مي دانست اگر در چنين شرايطي او را ظاهر گرداند، از اکثر مردم، تعدّيات و تجاوزات مختلفي در حق او صورت خواهد گرفت که به موجب آن، مستحق عقوبات الهي خواهند شد. پس وليّ خود را از ديدگان مردم پنهان داشت تا بدين وسيله وجود و حضور او که چشمه رحمت است، مايه نقمت نگردد. [1] .

ب) ابراهيم کرخي گويد به امام صادق (عليه السلام) عرض کردم: خدا امرتان را اصلاح کند، آيا علي (عليه السلام) در دين خداي عزّوجلّ قوي نبود؟ فرمود: «چرا».

گفتم: پس چگونه مخالفين بر او غلبه يافتند و چرا آنان را دفع نکرد و چه چيزي او را باز داشت؟

فرمود: «آيه اي در کتاب خدا مانع او شد.» پرسيدم: چه آيه اي؟

فرمود: «قول خداوند عزّوجلّ: «لوتزيّلوالعذّبنا الذين کفروا منهم عذاباً اليماً». [2] .

«اگر مؤمنان و کافران از هم جدا مي شدند، کافران را به عذابي دردناک دچار مي کرديم».

به موجب اين آيه، خداوند در اصلاب مردم کافر و منافق وديعت هايي دارد که همان فرزندان صالح هستند و از نسل آنان پديد مي آيند، از اين رو علي (عليه السلام) آن پدران را نمي کشت تا آنکه وديعت هاي الهي خارج شوند. بعد از خروج آن ودايع بود که بر هرکس از آنان غلبه مي يافت او را مي کشت. و چنين است قائم ما اهل البيت که ظهور نمي کند تا آنکه همه نسلهاي پاک و مؤمن که وديعت هاي خدايند، ظاهر شوند. آن زمان است که ظهور مي کند و بر هرکس غلبه يابد مي کشد.» [3] .

ج) امام صادق (عليه السلام) فرمود: «يا عمار الصدقة و اللّه في السر افضل من الصدقة في العلانية و کذلک عبادتکم في السر مع امامکم المستتر في دولة الباطل افضل، لخوفکم من عدوکم في دولة الباطل». [4] .

«اي عمار! همچنانکه صدقه پنهاني بهتر از صدقه آشکار است، عبادت پنهاني شما در دولت باطل در حالي که امام تان پنهان و مستور باشد، افضل و داراي ثواب بيشتر است، به خاطر ترسي که شما در دولت باطل از دشمنان تان داريد.