امام صادق (عليه السلام) فرمودند: «لابدّ لصاحب هذا الامر من غيبة و لابدّ له في غيبته من عزلة و نعم المنزل طيبةٌ و ما بثلاثين من وحشة». [1] .

«صاحب اين امر ناگزير از غيبت است و به ناچار در زمان غيبتش گوشه گيري و کناره گزيني اختيار کند. و چه خوب منزلي است مدينه و در آن سي نفر [2] هيچ هراس و وحشتي نيست.»

مولايمان حضرت مهدي (عليه السلام) ناچار از غيبت است امّا چرا؟ جوابش به نحوي در جمله بعدي روشن مي شود.

اينکه براي چنين غيبتي ناگزير از کناره گيري و دوري از مردم است هم کيفيت غيبت و هم چرايي غيبت را نشان مي دهد. در حقيقت چون جبّاران دستمگران او را نمي خواهند مجبور است دور از مردم زندگي کند و بالاتر از اين، چون اگر او را بيابند به قتل او کمر مي بندند و مانع از تحقق وعده هاي الهي به دست او مي شوند، ناگزير است در مکاني دور از ظالمين سکني گزيند، چنانکه خود فرمود:

«بمکاننا النائي عن مساکن الظالمين... ما اگرچه در اقامتگاه خويش که دور از مساکن ظالمين است به سر مي بريم...».