در فرازهايي از «دعاي ندبه» مي خوانيم:

«بنفسي انت من مغيّب لم يخل منّا بنفسي انت من نازح ما نزح عنّا» [1] .

به جانم سوگند که تو آن نهان شده اي که بيرون از جمع ما نيستي.

به جانم سوگند که تو آن دور شده اي که از ما دوري نداري.

تعبير زيباي «نهان شده اي که هميشه باماست» و «دور شده اي که به ما نزديک است»، نويد بخش «حضور مستمر» امام زمان (عليه السلام) در جمع شيعيان و محبّين است.

در اين کلام يا تضادّي نيست از آن رو که مي تواند «هميشه با ما باشد» ولي چون شناخته نمي شود «نهان شده و مستور» به شمار آيد.

و يا اگر ظاهراً تضادّي باشد، قابل حلّ است از آن جهت که «دور شده» از عموم مردم به حساب مي آيد، لکن به خاصّان و مواليان خود «نزديک» است.