غيبت صغري را مي توان مقدمه اي ديگر براي غيبت کبراي امام زمان (عليه السلام) به شمار آورد. مردم اگرچه طي احاديث فراوان از طريق پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) و امامان گذشته (عليهم السلام) با انديشه غيبت طولاني پيشواي شان آشنايي پيدا کرده و کيفيت ابتلاي دو امام پيشين به محاصره دشمن، آنان را عملا بانهاني پيشوا، مأنوس ساخته بود، اينک با غيبت صغري بايد آمادگي کامل براي نهان زيستي طولاني و غير معلومِ امام و رهبر خويش پيدا مي کردند.