خالي بر چهره دارد که برگونه راستش همچون دانه مُشکي ميان سفيدي صورتش مي درخشد و خالي ديگر بين دو کتفش متمايل به جانب چپ بدن دارد. [1] .

در باره شمايل ظاهري امام زمان (عليه السلام) پاره اي صفات ديگر از مجموعه روايات وارده در اين باب مي توان بدست آورد:

آن حضرت رنگي سپيد، که آميختگي مختصري با رنگ سرخ دارد.

از بيداري شب ها، چهره اش به زردي مي گرايد.

چشمانش سياه و ابروانش بهم پيوسته است و در وسط بيني او بر آمدگي کمي پيداست.

ميان دندانهايش گشاده و گوشت صورتش کم است.

ميان دو کتفش عريض است و شکم و ساق او به اميرالمؤمنين (عليه السلام) شباهت دارد.

در وصف او وارد شده: «المهديّ طاووس اهل الجنّة. وجهه کالقمر الدّري عليه جلابيب النور».

«حضرت مهدي (عليه السلام) طاووس اهل بهشت است، چهره اش مانند ماه درخشنده است و گويا جامه هايي از نور بر تن دارد.» [2] .

«اللّهم ارني الطّلعة الرّشيدة والغرّة الحميدة واکحل ناظري بنظرة منّي اليه».

«بار خدايا! آن جمال بارشادت و پيشاني نوراني ستايش شده را، به من بنمايان، و چشمم را به نگاهي به او، سرمه کن».