«إن للقائم منّا غيبتين، احداهما أطول من الأخري... فيطول أمرها حتي يرجع عن هذا الامر اکثر من يقول به، فلايثبت عليه اِلاّ من قوي يقينه و صحّت معرفته و لم يجد في نفسه حرجاً ممّا قضينا و سلّم لنا اهل البيت.» [1] .

«براي قائم ما دو غيبت هست. يکي از آن دو طولاني تر از ديگري است... و آن قدر طول خواهد کشيد که اکثر معتقدين به ولايت، از او دست خواهند کشيد. در آن زمان کسي بر امامت و ولايت او ثابت قدم و استوار نمي ماند مگر آن که ايمانش قوي، و شناختش درست باشد و در نفس خويش نسبت به حکم و قضاوت ما هيچ گرفتگي و کراهتي احساس نکند و تسليم ما اهلبيت باشد.»