اللّهُمَّ کُنْ لِوَلِيِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُکَ عَلَيْهِ وَ عَلي آبائِهِ فِي هذِهِ السّاعَةِ وَ في کُلِّ ساعَة وَلِيَّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّي تُسْکِنَهُ اَرْضَکَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فِيها طَويلاً.

(يا صاحب الزّمان ادرکنا)

سخن از «مهدي» (عليه السلام)، سخن از «هدايت» است.

سخن از «غيبت»، حديث «جستجو» است.

سخن از «انتظار»، روايت «حرکت و پويايي» است.

سخن از «ظهور»، بحث از «اشتياق رهايي» است.

«شوق رهايي»، «حرکت» مي آفريند، و نتيجه «جستجو»، حصول «هدايت» است.

«شيعه بودن» با جمود و سکون سازگار نيست. «شيعه» يعني «پيرو» و لازمه «پيروي» جهت گيري «رفتار و روش»، و شکل گيري «سلوک و عمل» است.

«شيعه مهدي (عليه السلام)» بودن، با گمراهي و بي تفاوتي در برابر انحرافات نمي سازد.

و «انتظار ظهور» داشتن، با ماندن در تاريکي ها و تسليم در برابر وضع موجود قابل جمع نيست.

در آستانه سالگرد ميلاد پر شکوه امام زمان (عليه السلام)، با ياد امام راحل (قدّس سره) که با نور وجودش، راه انتظار را روشن تر ساخت و با ياد شهيدان که با نثار خونشان، نزديکي طلوع خورشيد را نويد دادند، و با اميد گسترش روشناي سپيده دم انقلاب اسلامي به همه آفاق گيتي، حاصل تلاشي مختصر پيرامون «غيبت، انتظار، ظهور» را به شما منتظران حضرت مهدي (عليه السلام) تقديم مي داريم.

آرزومنديم که ـ در تقارن سالگرد ميلاد دو مصلح بزرگِ تاريخِ بشريت، حضرت «مهدي» (عجل اللّه تعالي فرجه الشريف) و حضرت «عيسي مسيح» (سلام اللّه عليه) که يادآور حماسه پرشکوه ظهور متقارن آن دو بزرگوار مي باشد، و اقتداي شکوهمند و پرمعناي آن پيامبر اولوالعزم (عليه السلام)، به اين آخرين ذخيره الهي و کامل ترين عبد صالحِ خدا در زمين را، فرا ياد منتظران سوخته جانش مي آورد ـ اين هديه ناچيز، مقبول درگاه حضرت احديّت واقع گردد.

اللهم ارزقنا توفيق الطاعة و بعد المعصية و صدق النية و عرفان الحرمة و اکرمنا بالهدي و الاستقامة آمين رب العالمين.

مسجد مقدس جمکران

واحد تحقيقات

پانزدهم شعبان 1417