در طول دوران غيبت امام عصر ارواحنا فداه بعضي اين سخن باطل را مطرح کرده اند که امام دوازدهم هرگز به دنيانيامده و يا آنکه از دنيا رفته است و مخصوصا هر چه غيبت کبري بيشتر ادامه مي يابد اين فکر در ذهن سست عنصران قوت مي گيرد و افراد بيشتري به اين باطل معتقد مي شوند تاجائي که از علامتهاي ظهور آن حضرت تزلزل اکثر شيعيان وارتداد آنها شمرده شده است.

لکن مهمترين دليل را بر وجود مسعود آن امام نهان بايد بقاء واستمرار نهضت غدير دانست که چگونه در طول قرنها با وجودغيبت ظاهري پرچمدار اين حرکت ادامه يافته است و مشتي شيعه بي پناه در ميان انبوه دشمنان گرگ صفت سالهاي هجران را پشت سر مي نهد و قرون غيبت را طي مي کنند و لحظه به لحظه گسترده تر مي گردد در حاليکه هادي و راهبر خود را درظاهر نمي بيند و امام و پناه خود را نمي يابد.

آن بزرگوار نيز خود به اين مهم اشاره نموده و در توقيعي به شيخ مفيد(ره) مي فرمايند: انا غير مهملين لمراعاتکم ولا ناسين لذکرکم ، ولولاذلک لنزل بکم اللاوا واصطلمکم الاعداء. [1] همانا سرپرستي شما را به بوته اهمال نگذاشتم ويادتان را فراموش نکرده ام و اگر جز اين بودگرفتاريها و فشارها بر شما وارد مي شد و دشمنان ريشه هايتان را مي کندند.

اگر نبود سرپرستي آن حضرت آنهم با تمام اهتمام ،چگونه شيعه در بدترين شرائط ياراي ادامه حيات در ميان دشمناني را داشت که تمام امکانات اعم از اکثريت مردمي وزمامداري حکومت و تسلط بر بيت المال در اختيارشان بوده است حاکماني شيعه ستيز که بغض اهل بيت (ع) را از شير مادرمکيده اند و دلهائي مالامال از عداوت و دشمني با شجره ولايت که بوئي از رحم و مروت از آن بر نمي خيزد، نفرت از آل محمد(ع) چون پرده خون چشمشان را گرفته است با کفار ويهود و نصاري و مجوس مي آميزند ولي به خون دوستان علي (ع) سفره خود رنگين مي کنند و لذت طعام خود را از به خون طپيدن کبوتران فاطمه (س) مي طلبند.

در اين دوران است که تشيع نسل به نسل منتقل مي شود و قريه به قريه پيش مي رود و شهرها را مسخر دلها مي کند و اين نيست مگر بذل عنايت آن مسند نشين پرده غيب و توجهات آن هماي رحمت.