ولي در نهايت ، مهر مادري نيز با تمام عظمتش حد ومرزي دارد و آيينه تشبيه را وسعت روي يار نيست ، بلکه بهترآنکه بي پرده سخن رود و او آنچنان که هست ترسيم شود که اگر رفيق را محبتي است از بيکران مهر او چشيده و اگر پدران راشفقتي است از جوشان لطف او جرعه اي نوشيده و مادران خود ذره نوش اقيانوس رافت اويند اينان را به امام (ع) چه شباهتي است و سوز رافت او را با گرمي مهر اينان چه مقارنتي.

همان به که او را بي نقاب نگريستن ، تا هر کس به همت خودخوشه اي چيند و به قدر معرفتش جلوه اي بيند، اينجاست که امام (ع) از تشبيه و استعاره سر باز زده ، شاني از شئون لطفش رابيان مي کند و حرفي از الفباي عشقش را بر ملا مي سازد که: امام پناه بندگان است در آن واقعه بزرگ و ترس آوري که همه در فکر خويش اند، آنجا که ملاذ و پناهي نيست ، آنجا که درياي ژرف عطوفت مادر نيز به گل مي نشيند، آن واقعه اي که خدا آن را از هر داهيه اي هولناکتر و از هر تلخي تلختر مي نامد: (يوم ترونها تذهل کل مرضعة عما اءرضعت وتضع کل ذات حمل حملها وتري الناس سکاري وما هم بسکاري ولکن عذاب اللّه شديد). [1] روزي که مادران شيرده فرزندان شيرخوار خود رافراموش مي کنند و زن آبستن حمل خودرا(ازترس)ساقط مي کند و مردم را مست و بي هوش مي بيني ولي آنهامست نيستندولي عذاب الهي شديداست.

امام اينجا پناه مردمان است ، اينجا که گرمي تمام محبتهابه سردي مي گرايد و همه از يکديگر فرار مي کنند.

(يوم يفر المرء من اخيه وامه وابيه وصاحبته وبنيه). [2] روزي که مرد از برادر و مادر و پدرش و از همسر وفرزندانش فرار مي کند.

اين زمان ، وقت آتشفشان کوه عشق و محبت است و گاه جوشش چشمه سار صفا و رافت و هنگامه دستگيري هر يک از امامان از امت خويش مي باشد، اين است معني: [سترگترين واژه خلقت يعني امام (ع)].