محمد بن عثمان از پدرش «عثمان بن سعيد» نقل مي کند:

در محضر امام عسکري(ع) نشسته بوديم. از آن حضرت سؤال شد که معناي أحاديثي که از پدرانش به اين مضمون نقل شده چيست؟

«اِ نَّ الأرضَ لاتَخلُو مِنْ حُجَّةِ اللهِ عَلي خَلْقِهِ الي يومِ القِيامةِ وأنّ مّنْ ماتَ وَ لم يَعرِفْ امامَ زمانِهِ ماتَ مِيتَةً جاهِليّةً» «زمين از حجت خدا تا روز قيامت خالي نخواهد بود و هر کس بميرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهليت از دنيا رفته است.»امام عسکري(ع) در پاسخ فرمود: اين مطلب حق است و حقيقت دارد چنانکه وجود «روز» حق است.

و حقيقت دارد. باز سؤال شد يا بن رسول الله(صلي الله عليه و آله و سلّم) حجت و امام بعد از شما چه کسي است؟ فرمود: فرزندم محمّد، امام و حجت بعد از من است هر کس بميرد و او را نشناسد به مرگ جاهليت(در حالت کفر و عصيان) از دنيا رفته. آگاه باشيد که او داراي غيبتي است که نادانان در آن حيران و سرگردان اند.

و اهل باطل در آن به هلاکت مي افتند. «عثمان بن سعيد» خود بهتر از هر کس به مضمون حديث فوق، عمل کرد او امام زمانش را به خوبي شناخت و تا آخر عمر به خدمت گزاري او پرداخت.

و نيز با هوشمندي تمام، در راه شناساندن امام زمانش کوشش ها، کرد و در طول دوران زندگي پُر برکتش مورد اعتماد «حداقل» سه امام معصوم (ع) زمان خودش بوده. چه افتخار و منزلتي از اين بالاتر که به راستي در فردي ديگر، کمتر يافت مي شود.