«عثمان بن سعيد» پس از سالها خدمت خالصانه و صادقانه بنابر مشهور در سال 267 هـ. ق. درگذشت. و شيعيان در غم و اندوه فراواني فرو رفتند و با قلبي اندوهگين پيکر او را به خاک سپردند.

مراسم غسل و کفن و نماز او را فرزند برومندش «محمد بن عثمان» عهده دار بود. در غم چنين انسان متّقي و پارسا، امام زمان عليه السلام هم عزا دار شد و از ناحيه مقدسه در اين مورد توقيعي به اين مضمون صادر شد:

«... اِنّا لِله وَ اِنّا أليه راجِعوَنَ، تسليماً لِأمرِهِ و رضاءً بقََضائِهِ، عاشَ أبوکَ سَعيداً وَماتَ حميداً فَرحِمَهُ اللهُ وَ الْحَقَهُ بأوليائِهِ وَ مَواليه عليهم السلام.

فََلَم يَزلْ مُجتهِداً في أمرِهِم، ساعياً فيما يُقَرِّبُهُ اِلي اللهِ عزَّوجلّ و اِليهم- نَضّر اللهُ وجهَهُ وَ أقالَهُ عَثرتَهُ.» همه ما از خدائيم و بسوي او بر مي گرديم تسليم فرمان خدائيم و راضي به قضاء او.

پدرت سعادتمندانه زندگي کرد و به نيکي از دنيا رفت. خداي رحمتش کند و به أولياء و دوستدارانش ملحق نمايد، که او همواره در راه آنها در تلاش بود و در به دست آوردن چيزي که به خداي متعال نزديکش مي کرد کوشا بود خداوند روي او را درخشنده و از لغزايش درگذرد.

در قسمت ديگري از همين توقيع چنين آمده: «أجْزَلَ اللهُ لکَ الثَّوابَ وأحْسَنَ لک الغَراءَ رُزِئتَ و رُزِئنا و أوْ حَشَکَ فِراقُهُ و أوحَشَنا فَسَرَّهُ في مُنقَلَبِهِ کانَ مِن کمالِ سَعادتِهِ أَنْ رَزَقَهُ اللهُ عزَّوجلَّ وَلداً مِثلُک يَخلِفهُ مِنْ بَعْدِهِ و يَقوم مَقامَه بأمرِهِ و يَتَرحَّمُ عليه:

(خطاب به فرزند او و محمد بن عثمان) خداوند به تو أجر فراوان و صبر نيکو عنايت کند تو در غم از دست دادن پدرت عزا داري ما نيز چون تو عزا داريم، فراق و جدايي او تو را مضطرب و نگران کرده ما هم در غم او نگران ايم.

از کمال سعادت او اين بود که خداوند فرزندي چون تو به او عنايت فرمود که در جايش نشيني و منصب او را به عهده گيري.