از وظائف مهم سفراء حضرت معرفي و شناساندن امام غائب (ع) است به أفراد مورد اعتماد و مُعتبر. نمونه اي از فعاليت سفير دوم در اين راستا را متذکر مي شويم.

«عبد الله بن جعفر حميري» که از علماء برجسته و هم از بزرگان شيعه بوده، گفته است:«به محمد بن عثمان (سفير دوّم) گفتم:

مي خواهم همچون ابراهيم(ع) که از پروردگارش سؤال کرد: رَبِّ أرِني کَيْفَ تُحْييالمَوْتي قال أوَلَمْ تُؤمِنْ قالَ بَلي ولکنْ لِيَطْمَئِنَّ قلبي(بقره: آيه 260) براي آرامش قلب و اطمينان کامل از شما سؤال مي کنم که آيا امام زمان عليه السلام را ديده اي؟ سفير دوم در جواب فرمود:

بلي. او را ديده ام سپس اوصاف امام(ع) را بيان نمود که او را ديدم و گردن مبارکش اينگونه بود(و با انگشت اشاره نمود تا اندازه گردن مبارکش را نشان دهد و بفهماند که آن حضرت در سنّ جواني است) در زمان ديگري عبدالله بن جعفر اين پرسش را از سفير دوّم نمود.

او در جواب چنين گفت: آري او را ديده ام. آخرين بار او را در بيت الله الحرام ديدم که دست به دعا بلند کرده بود و مي فرمود: پروردگارا آنچه را به من وعده داده اي محقق فرما.

در حديث ديگري چنين آمده: امام زمان(ع) را ديدم در حالي که پرده خانه کعبه را گرفته بود و مي فرمود: أللّهُم انتَقِمْ لِيْ مِنْ أعدائي: پروردگارا انتقام مرا از دشمنان ام بگير.