يکي ديگر از وظايف ما در عصر غيبت اين است که همواره با خضوع و خشوع به سوي خدا رو آوريم و با تضرع و زاري از درگاه اِلاهي بخواهيم تا ايمان ما، و ايمان مسلمانان و مؤمنان را از نفوذ و راهيابي شيطان ها و انحراف ها در مورد اعتقاد پاک به امامت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف حفظ کند، و با خواندن دعاهايي که در اين مورد وارد شده، به ايمان خود بيفزاييم.

شيخ کليني از زُراره روايت کرده که گفت: از امام صادق عليه السلام شنيدم مي فرمود: «حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف در ايام کودکي قبل از قيام خود، غايب مي گردد» پرسيدم: چرا؟ فرمود: ترس از دشمنان دارد. آن گاه اشاره به شکم خود کرد (يعني دشمنان اگر به او دست يابند شکم او را مي درند و او را مي کشند)

سپس فرمود: «اي زُراره، او همان مُنْتَظَر است، او کسي است که در مورد ولادت او، ايجاد شک و ترديد مي شود، بعضي مي گويند: پدرش بدون فرزند از دنيا رفت، و بعضي مي گويند او قبل از وفات پدر، در رحم مادرش بود و هنوز به دنيا نيامده بود،و بعضي مي گويند: او دو سال قبل از وفات پدر، متولد شد، و او است مُنتَظَر (انتظار کشيده شده) ولي خداوند مي خواهد شيعيان را در اين مورد امتحان کند. اي زُراره، در اين جاست که باطل گرايان در وادي شک و ترديد قرار مي گيرند.

زُراره مي گويد: به امام صادق عليه السلام عرض کردم: وقتي که اين زمان را درک کردم، چه کاري انجام دهم؟

امام صادق عليه السلام فرمود: وقتي که اين زمان را درک کردي اين دعا را بخوان:

اللهُمَّ عَرِّفنيِ نَفْسَکَ، فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفني نَفْسَکَ لَمْ اَعرِفْ رَسُولَکَ، اَللهُمَّ عَرِّفني رَسُولَکَ، فاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْني رَسُولَکَ لَمْ اَعرِّفْ حُجَّتَکَ، اللهُمَّ عَرِّفني حُجَّتکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَْم تُعَرِّفني حُجَّتکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينيِ؛ [1] .

خدايا، خودت را به من بشناسان، زيرا اگر تو خود را به من نشناساني، رسول تو را نخواهم شناخت. خدايا، رسولت را به من بشناسان، زيرا اگر رسولت را به من نشناساني، حجّت تو را نخواهم شناخت، خدايا، حُجّتت را به من بشناسان، زيرا اگر حجّتت را به من نشناساني از دين خود گمراه خواهم شد.» اين دعا، طولاني است و دنباله دارد، و در کتاب مفاتيح الجنان باب غيبت امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف ذکر شده است.

و در روايت ديگر آمـده است: عبـدالله بن سنان گويـد امـام صادق عليه السلام فرمود: «ستيبکم شبهة فتبقون بلاعَلَم يُري، ولا اِمامِ هدي؛ [2] به زودي شبهه اي در شما راه يابد، و شما بدون پرچمي که ديده شود، و بدون امامي که راهنما باشد، قرار مي گيريد، در اين موقعيت هيچ کس، جز آن کس که دعاي غريق مي خواند، نجات نيابد.»

پرسيدم: دعاي غريق چيست؟ و چگونه است؟ فرمود؛ چنين است:

«يا اَللهُ يا رَحْمنُ يا رَحيِمُ، يا مُقَلِّبُ، الْقُلُوبِ وَ الاَبْصارِ، ثَبِّتْ قَلْبِي عَلي دينکَ؛ اي خدا، و اي رحمان و رحيم و اي گرداننده دل ها و چشم ها، قلب مرا در راه دينت استوار گردان.»

عرض کردم: «يا مُقلِّبَ القُلُوبِ و الاَبْصارِ ثبَّت قَلْبِي عَلي دِينِکَ؛ اي گـرداننده دل ها و چشـم ها، قلب مرا در راه دينت ثابت و استـوار ساز.»

امام صادق عليه السلام فرمود: خداوند متعال هم دگرگون کننده دل ها، و هم دگرگون کننده چشم هاست، ولي همان را بگو که من مي گويم: «يا مُقلِّبُ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلبِي عَلي دِيِنکَ» [3] .

شيخ صدوق (ره) در کتاب کمال الدين نيز اين گونه نقل مي کند، [4] و اين مطلب دلالت دارد که انسان نبايد بر دعاهايي را که از طرف امامان (ع) نقل شده، چيزي کم و زياد کند.