يکي از وظايف مستحبي ديگر اين است که وقتي نام مبارک حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف را مي شنويم، به احترام او از جا بر خيزيم و بايستيم، شاعر معروف شيعه دِعْبِل خُزاعي وقتي که قصيده تائيّه خود را در محضر حضرت امام رضا عليه السلام خواند، تا به اين شعر رسيد:

«خُرُوجُ اِمامٍ لا مَحالَةَ واقِعٌ يَقُومُ عَلَي اسمِ اللهِ بِالْبَرَکاتِ

ناگزير خروج و قيام امام مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف تحقّق مي يابد، و او به نام خدا، همراه برکت هاي اِلاهي قيام مي کند.»

حضرت رضا عليه السلام برخاست و روي دو پايش ايستاد، و سرش را به زير افکند، سپس دست راستش را بر سرش نهاد و گفت: «اللهم عَجِّل فَرَجَهُ وَ مَخْرَجَهُ، وَ انصُرنا بِهِ نَصْراً عَزيزاً؛ [1] خدايا، در فرج خروج حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف شتاب فرما، و ما را به وسيله او به پيروزي شکست ناپذير و پرشکوه، ياري فرما.»

اين مطلب بيانگر آن است که با شنيدن هر يک از نام هاي امام مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف، برخاستن و ايستادن مستحب است، و اين استحباب، اختصاص به واژه «قائم» ندارد.

ولي عبدالله سبط محدّث جزائري ذکر کرده که، روايتي را به اين مضمون ديده است که «روزي نام قائم عجل الله تعالي فرجه الشريف درمحضر امام صادق عليه السلام ذکر شد، آن حضرت به احترام و تجليل از اين اسم برخاست و ايستاد.» [2] .