هم چنين انجام حج به نيابت از حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف استحباب دارد، چنان که قطب راوندي در کتاب الخرائج گويد:

ابو محمد دِعْلَجي، از اصحاب و شيعيان مورد اطمينان بود، احاديث را مي شنيد و روايت مي کرد، او دو پسر داشت، يکي از آنها انسان سالم و سر به راه با اعتقاد در راه راست حرکت مي کرد، ولي ديگري در مسير باطل بوده، و به فساد و گناه آلوده بود. شخصي مبلغي پول به ابو محمد دِعْلَجي داد تا به نيابت از امام مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف حج به جا آورد، او آن مبلغ را پذيرفت، و از آن پول مقداري به پسر فاسق داد، و سپس، به مکّه مشرّف شد و حج نيابتي را انجام داد، پس از بازگشت، به ديدارکنندگان گفت: «در مراسم حج، در سرزمين عرفات ايستاده بودم، ناگاه در نزديک خود جواني خوش سيما و گندمگون را ديدم که از دو طرف سر، موي سرش آويزان بود، و با حالي گريان با کمال خضوع به راز و نياز با خدا مشغول بود. وقتي که حرکت مردم، از سرزمين عرفات نزديک شد، آن جوان به من توجه کرد و فرمود: «اي شيخ، آيا حيا نمي کني؟»

عرض کردم: اي آقاي من، از چه چيز حيا نمي کنم؟

فرمود: به تو مبلغي براي حج به نيابت از کسي که مي داني مي دهند، و تو مقداري از آن پول را به يک نفر فاسق شراب خوار مي دهي؟ ترس آن است که به زودي اين چشم تو ـ اشاره به يکي از چشمانم کرد ـ کور گردد. و من تاکنون در اين مورد نگران و هراسناک هستم.

نقل شده چهل روز از اين ماجرا نگذشت که در يکي از چشمانش (همان چشمي که امام اشاره کرده بود) زخمي پيدا شد، و آن زخم موجب نابينايي همان چشمش گرديد. [1] .