احمد بن اسحاق [1] مي گويد: «به محضر امام حسن عسکري عليه السلام رسيدم با اين قصد که از جانشين بعد از او بپرسم، آن حضرت قبل از سؤال من گفت: اي احمدبن اسحاق، خداوند متعال از آن زمان که آدم عليه السلام را آفريده تا روز قيامت زمين را خالي از حجّت قرار نداده است، که خداوند به وسيله او بلا را، از اهل زمين دفع مي کند، و به وسيله او باران را نازل مي کند، و به وسيله او برکات زمين را خارج مي سازد.

احمد بن اسحاق مي گويد: به امام حسن عليه السلام عرض کردم: اي فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم، امام و خليفه بعد از تو کيست؟ امام حسن عليه السلام با سرعت برخاست و وارد خانه شد، سپس بيرون آمد، و بر شانه اش کودکي بود که صورتش هم چون ماه شب چهارده مي درخشيد، حدود سه سال داشت، امام حسن عليه السلام به من فرمود: اي احمد بن اسحاق، اگر در پيشگاه خداوند متعال، کرامت نداشتي، و در محضر حجّت هاي خدا، داراي احترام نبودي، اين پسرم را به تو نشان نمي دادم، اين پسر هم نام و هم کنيه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم است، همان کسي است که سراسر زمين را همان گونه که پر از ظلم و جور شده پر از عدل و داد مي کند. (تا آخر حديث که مشروح آن بعداً ذکر مي شود) [2] .

روايات در اين مورد بسيار است و در کتاب هاي کمال الدين شيخ صدوق (ره) و غيبة الطوسي، و غيبة النّعماني و بحار الانوار ذکر شده اند.