حضرت مهدي روز پانزدهم ماه شعبان سال 255 هـ. ق در شهر سامرّا چشم به جهان گشود. [1] .

نام شريف و کنيه حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف همان نام و کنيه رسول خداست، که اين مطلب در احاديث فراواني آمده است. [2] .

محدّثان و علما گفته اند: به زبان آوردن نام مبارک حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف در عصر غيبت، جايز نيست، گرچه درستي اين مطلب به اثبات نرسيده است، زيرا حوادث سياسي عصر امام حسن عسکري عليه السلام و مقارن آن، اقتضا مي کرد، که نام شريف حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف ذکر نشود، از اين رو که عبّاسيان و امثال آنها در صدد بودند نام آن حضرت فراموش شود يا به گونه اي آن حضرت را از بين ببرند با اين پندار که، مي توانند نور خدا را خاموش کنند، با اين که خداوند مي فرمايد: «يُرِيدُونَ اَنْ يُطْفِئوُا نُورَ اللهِ باَفْواهِهِم، وَيَأَبَي اللهُ اِلا اَنْ يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کَرِهَ الْکافِروُنَ» [3] (آنها مي خواهند نور خدا را بادهان هاي خود خاموش کنند، ولي خداوند جز اين نمي خواهد که نور خود را کامل کند، هر چند کافران ناخشنود باشند.) و نظير اين آيه در سوره صف آيه هشتم نيز آمده است.

بنابراين، ظاهر اين است که به زبان آوردن نام آن حضرت در اين زمان جايز است، گرچه فلسفه حرمت به زبان آوردن نام آن حضرت در عصر عبّاسيان نيز، براي ما روشن نيست، زيرا کافران، منافقان و ستمگران به تقدير اِلاهي نمي توانستند به آن حضرت دست يابند، و شايد آنها هرکسي راکه نام آن حضرت را داشت مي کشتند، يا اين که خداوند متعال اراده کرده که با رعايت علل و اسباب اموري که موجب آسيب رساني به آن حضرت مي شود، او را حفظ نمايد. [4] .