مادران بعضي از امامانعليهم السلام از جمله حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف کنيز بود، در نتيجه آنها از فرزندان کنيز بودند، به رغم پندار بعضي، اين موضوع هيچ گونه موجب کسر شأن امامان عليهم السلام نخواهد شد، چرا که در بينش اسلام ملاک برتري به تقواست، چنان که خداوند مي فرمايد: «اِنَّ اکرمَکُمْ عِنْدَ اللهِ اَتقاکُمْ» [1] گرامي ترين شما در پيشگاه خداوند با تقواترين شما است؛ جد پيامبر ما يعني، حضرت اسماعيل عليه السلام فرزند يک کنيز بود که هاجر نام داشت. زيرا، خداوند عمل و تقوا و معرفت و ايمان انسان را، چه از زن آزاده و چه از کنيز، معيار برتري مي داند، و در حديث از امامانعليهم السلام آمده فرمودند: «ان اللهَ لا يَنظُرُ الي صُورِکُمْ، و لکن يَنظُرُ الي قلوبِکمْ» [2] خداوند متعال به صورت هاي شما نمي نگرد، بلکه به قلب هاي شما مي نگرد.

نتيجه اين که: اگر يک کنيز از نظر ايمان و عمل صالح باشد از زن آزاده برتر است، چنان که به همين دليل يک عبد (برده و غلام) در پيشگاه خدا برتر از يک مرد آزاد است، اين از يک سو، و از سوي ديگر اسلام وهمه اديان آسماني، طبقه بندي غير شرعي را امضا نکرده است، چرا که در بينش اسلام و اديان آسماني، عرب بر عجم، جز به تقوا برتري ندارد [3] و امام صادق عليه السلام فرمود: «انساني که در نژاد با شرافت است با انساني که از نژادي پست و درسطح پايين است، با ملاک تقوا بر يکديگر برتري مي يابند، من اصل و ريشه انسان ها را از خاک مي دانم، آدم عليه السلام پدر همه انسان ها، و حوّا مادر همه بشر است، يک خدا همه را آفريده، و همه مخلوقات، بندگان خدا هستند.» [4] بنابراين، کنيز بودن مادر بعضي از امامانعليهم السلام به هيچ وجه عيبي براي آنها نخواهد بود.