بشر در چندين قرن اخير، براي آسايش تن، هر چه فرمول اقتصادي و سياسي و هر چه امکانات علمي و تکنيکي در اختيار داشته، به استخدام در آورده است تا شايد بتواند آسايش اين جهاني انسان را بدو باز گرداند. حال آن که او، پس از اين همه تلاش، هيچ گونه آرامشي در خود نمي يابد. جهان را تنگ و تاريک و سرد مي بيند و در آن احساس حقارت و پوچي مي کند و اين حالت به اعتقاد منتقدان درون اين نظام (انسان محوري و انسان مداري)، جز به نابودي انسان نمي انجامد.

اما در مدينه فاضله اسلامي، تنها سخن از آسايش تن و وفور ثروت و رفاه مادي نيست بلکه در تصوير مهندسان اين مدينه فاضله، انسان موجودي است داراي ابعاد مختلف که تکامل و رشد او در گرو رشد متوازن تمامي آن ابعاد است. مدينه فاضله و بهشت زميني موعود، تحقق نمي يابد مگر آن که بارقه اي از آسمان در آن حلول کند. تربيت و پرورش روح انسان ها و توجه به اخلاق و فضايل معنوي - که از اساسي ترين برنامه هاي ظهور است - در همين راستا معنا مي يابد. مدينه فاضله در عين اين که شهر عدالت است، شهر رفاه، امنيت، تربيت، سجايا و فضايل انساني نيز هست. در آن محيط، انسان هاي صالح تربيت مي يابند تا جامعه اي آرماني و صالح بنا نهند. انسان ها علاوه بر دستيابي به غناي مالي، از غناي قلبي و روحي نيز بهره مند خواهند شد و در کنار اتمام نعمت و وفور ثروت، به اکمال اخلاق و فضيلت هاي انساني نيز راه خواهند يافت. کينه هاي اخلاقي از قلب ها ريشه کن مي گردد. دروغ، تزوير و نامردمي، در روابط اجتماعي، جاي خود را به يک رويي و يک رنگي مي بخشد. در واقع، در چنين بستري رفاه و عدالت و امنيت نيز معنا پيدا مي کند و حقيقت خويش را باز مي يابد. جز با اين نگرش همه جانبه به انسان و در کنار هم چيدن اجزاي حقيقي او نمي توان به تعبير رؤياي هميشگي انسان در تاسيس مدينه فاضله انساني دست يافت. [1] .

به هر حال ويژگي هاي آن مدينه فاضله، بيش از آن است که در يک مقال بگنجد ولي به جهت پرهيز از اطاله کلام، بيان ساير ويژگي هاي آن به وقت ديگري موکول مي شود.