اهل سنّت گرچه اصل انتظار فرج مهدي عليه السلام را قبول دارند، ولي اعتقاد به ولادت او ندارند، ولي شيعه اماميه و برخي ديگر از مذاهب اسلامي و غير اسلامي به انتظار ظهور شخصي به عنوان منجي نشسته اند که او موجود است و ناظر اعمال و رفتار و گرفتاري هاي مسلمانان است. اين نوع انتظار به طور قطع و حتم، اثرات بيشتري در زنده نگه داشتن جامعه و ايجاد روح و اميد بيشتر دارد؛ زيرا کسي که معتقد به اصل فرج است بدون آنکه نجات دهنده را در قيد حيات و در کنار خود ببيند و او را احساس کند و ناظر اعمال خود بداند، چندان تأثيري در وجود او ندارد، بر خلاف کسي که معتقد است او زنده بوده و بر تمام احوالش ناظر است، و هنگام گرفتاري هاي شديد به فرياد او خواهد رسيد. به طور حتم اعتقاد به چنين منجي و انتظار چنين شخصي تأثير به سزايي در روحيه انسان منتظر دارد، تأثيري که قابل مقايسه با تأثير نوع اوّل نيست.

لذا شيعه به جهت اعتقاد به اين چنين انتظاري هميشه در طول تاريخ خود زنده بوده و هيچ گاه با اين همه فشارها که بر او وارد شده اميد خود را از دست نداده است.

شيعه هميشه خويش را در کنار منجي و مصلح خود احساس مي کند و اين نوع احساس آثار تربيتي و ايماني بيشتري دارد.