انتظار، نخست يک آرمان و عقيده است و سپس در عمل و عينيت آشکار مي گردد و انسان منتظر به مرزباني و پاسداري از حوزه جغرافيايي و فرهنگي و ايدئولوژي خود و همکيشان و هم مسلکان خويش مي پردازد و همواره در موضع ديده باني است و هوشيارانه و تيزنگرانه به افق هاي دور و نزديک مي نگرد و هر تحرّک و تحول و نقل و انتقالي را در اردوگاه هاي دشمن زير نظر مي گيرد و در سنگر دفاع ايدئولوژيکي و زميني و جغرافيايي، دشمن را از پيشروي باز مي دارد، و در صورت فراهم بودن زمينه به تهاجم نيز دست مي يازد.

اين است که جامعه منتظر همواره به آمادگي نظامي و دفاعي فرا خوانده شده است و تهيه ابزار جنگ و قدرت از هر مقوله و با هر کيفيت، تکليف گشته است. فقها در کتاب جهاد بحثي را تحت عنوان «مرابطه» و «رباط» ذکر کرده اند، به اين معنا که مؤمنان در مرزها اقامت گزينند و آمادگي کامل داشته باشند تا در هنگام حمله و تهاجم ناگهاني دشمن، دفاع کنند و کشور را نجات دهند.

معناي ديگر مرابطه و رباط، پيوند و رابطه با امام و در خدمت امام زيستن و مرزبان دستورها و خواسته هاي امام بودن است. به اين معنا که جامعه مؤمنان با امام خويش ارتباط برقرار کنند و به ريسمان ولايت امام چنگ زنند و با او هم پيمان شوند و به ياري امام متعهد گردند. اين قسم از «مرابطه» بر هر فرد واجب عيني است، نيابت بردار نيست، و پايه اي از پايه هاي ايمان است و عملي بدون آن پذيرفته نمي شود. [1] .

امام صادق عليه السلام در تفسير آيه: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصابِرُوا وَرابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ [2] ، فرمود: «اصبروا علي المصآئب وصابروا علي الفرآئض ورابطوا علي الأئمّةعليهم السلام» ؛ [3] «در برابر مشکلات شکيبايي ورزيد و در انجام تکليف ها و مسئوليت ها پايدار باشيد، و با امامان رابطه برقرار کنيد.»

و در روايتي ديگر از امام صادق عليه السلام آمده است که «رابطوا» به معناي حضور نزد امام است [4] .