انتظار در ابعاد گوناگون حيات انساني آثار ژرف مي گذارد، و بيشترين اثر گذاري آن در بعد تعهدها و مسئوليّت هاي اجتماعي و احساس ديگر خواهي و احسان دوستي عينيت مي يابد؛ زيرا که در مفهوم انتظار، انسان گرايي نهفته است. انسان منتظر پيوندي ناگسستني با هدف ها و آرمان هاي امام منتظَر و موعود خود دارد و در آن راستا گام بر مي دارد و همسان و همسوي آن اهداف و آرمان ها حرکت مي کند و همه جهت گيري ها و گرايش ها و گزينش هايش در آن چارچوب قرار مي گيرد. امام موعود، غمگسار راستين غمزدگان و يار و ياور واقعي مظلومان و حامي حقيقي مستضعفان است.

پس جامعه منتظر و انسان هاي داراي خصلت انتظار بايد در زمينه خواست ها و هدف هاي امامشان عمل کنند و به ياري انسان هاي مظلوم و محروم بشتابند و دل آزردگان را مرهم نهند و دشواري ها و مشکلات مردم را تا حدّ توان، طبق خواسته و رضاي امامشان برطرف سازند. و اگر چنين شد در قلمرو جامعه منتظر، محروم و تهيدست و بيمار بي درمان و دلتنگ و افسرده و اندوهگين و گرفتار باقي نخواهد ماند.

شايد يکي از معاني برخي از احاديث درباره انتظار فرج که گفته اند: «انتظار فرج خود فرج است» همين معنا باشد که جامعه منتظر اگر انتظاري راستين و صادقانه داشته باشد دست کم در حوزه خود، مشکلات و نابساماني هاي مردم را برطرف مي کند و خواسته ها و آرمان هاي امام موعود را در محيط خويش تحقق مي بخشد؛ لذا امام رضاعليه السلام فرمود: «... انتظار الفرج من الفرج» ؛ [1] «... انتظار فرج جزء فرج است.»