انتظار، کيفيتي روحي است که موجب به وجود آمدن حالت آمادگي است براي آنچه انتظار دارند، و ضدّ آن يأس و نااميدي است. هر چه انتظار بيشتر باشد آمادگي بيشتر است. اگر انسان، مسافري داشته باشد که چشم به راه آمدن او است، هر چه زمان رسيدن او نزديک تر گردد آمادگي براي آمدنش فزوني مي يابد. حالت انتظار، گاهي به پايه اي مي رسد که خواب را از چشم مي گيرد، چنان که درجات انتظار از اين نظر تفاوت مي کند، همچنين از نظر حبّ و دوستي نسبت به آنچه را انتظار دارد تفاوت دارد. هر چه عشق به «منتظر» افزون باشد آمادگي براي فرا رسيدن محبوب افزون مي گردد و دير آمدن و فراق محبوب دردناک مي گردد، تا بدانجا که انسان منتظر از خود بي خود مي شود و دردها و سختي هاي دردآور و مشکلات سخت خود را در راه محبوب حس نمي کند.