مقصود از «الزام اجتماعي» آن است که وضع زندگي اجتماعي بشر به چنان مرحله اي برسد که احساس نياز به مطلبي کند و آن را به عنوان يک ضرورت بپذيرد. ولي مهم آن است که يک نياز واقعي جامعه آن قدر آشکار گردد که ضرورت بودنش را همه يا حدّاقل متفکّران و رهبران جامعه بپذيرند، و اين در درجه اوّل، بستگي به بالا رفتن سطح آگاهي و شعور اجتماعي مردم دارد، و سپس با آشکار شدن نتايج نامطلوب وضع موجود جامعه و عدم امکان ادامه راه، ارتباط پيدا مي کند.

شايد بسياري از مردم در قرون 17 و 18 با مشاهده پيشرفت هاي چشمگير صنعتي، ترسيمي که از قرن بيستم داشتند، ترسيم يک بهشت برين بود، ولي باور نمي کردند که انسان صنعتي و ماشيني، زندگي مرفه تري نخواهد داشت، بلکه پا به پاي پيشرفت تکنولوژي، نابساماني هاي تازه و مشکلات جديدتري پديد خواهد آمد. عفريت جنگ هاي جهاني سايه وحشتناک خود را بر کانون هاي ماشين و صنعت خواهند افکند. تازه مي فهمند که چقدر زندگي آنها خطرناک شده است. کم کم مي فهمند براي حفظ وضع موجود و پيروزي هاي بزرگ صنعتي و تمدّن، مقررات گذشته هرگز کافي نيستند، و بايد تن به مقررات تازه اي داد.

زماني فرا مي رسد که وجود حکومت واحد جهاني براي پايان دادن به مسابقه کمرشکن تسليحاتي و پايان دادن به کشمکش هاي روز افزون قدرت هاي بزرگ و کنار زدن دنيا از لب پرتگاه جنگ، به عنوان يک ضرورت و واقعيت اجتناب ناپذير احساس مي گردد که بايد سرانجام اين مرزهاي ساختگي و دردسرساز برچيده شود و همه مردم جهان زير يک پرچم و با يک قانون زندگي کنند.

بنابر قانون «الزام اجتماعي» عامل مؤثر ديگري وجود دارد که با کاربرد نيرومند خود، مردم جهان را خواه نا خواه به سوي يک زندگي آميخته با صلح و عدالت پيش مي برد و پايه هاي يک حکومت جهاني را براساس طرح تازه اي مستحکم مي سازد.