در اين مورد سه دسته روايت وجود دارد:

1 - رواياتي که دلالت بر وجود ندا به صورت اجمال دارد، و اينکه اين ندا از علايم حتمي ظهور حضرت مهدي عليه السلام است. [1] .

2 - دسته دوم رواياتي است که دلالت بر دو گونه ندا دارد: يکي نداي به حقّ که در ابتدا پديد مي آيد، و ديگري نداي به باطل که بعد از آن است. [2] .

3 - در برخي از روايات نيز اشاره شده که ندا به اسم قائم است. [3] .

با نظري به مجموع احاديث «صيحه و فزع و نداي آسماني» پي مي بريم که تمام آنها به يک معناي مشترک اشاره دارند، گر چه با تعبيرهاي مختلف آمده اند و بر اين ادّعا مي توان شواهدي اقامه نمود:

الف. صيحه و ندا هر دو به جبرئيل نسبت داده شده است.

ب. وقت هر دو در يک زمان يعني شب جمعه، بيست و سوم ماه رمضان معين شده است.

ج. آثار اين دو يکسان بيان شده است.