جهان هستي مجموعه اي از نظام ها است. وجود قوانين منظّم و عمومي که در سرتاسر اين جهان حکم فرماست دليل بر يکپارچگي و به هم پيوستگي اين نظام است. مسأله نظم و قانون و حساب در پهنه آفرينش يکي از اساسي ترين مسائل اين عالم محسوب مي شود.

آيا انساني که جزئي از عالم است مي تواند يک وضع استثنايي به خود بگيرد و به صورت وصله ناهمرنگي درآيد؟

آيا جامعه انساني مي تواند با انتخاب هرج و مرج، ظلم و ستم، نابساماني و ناهنجاري، خود را از مسير رودخانه عظيم جهان آفرينش که همه در آن با برنامه و نظم پيش مي روند کنار بکشد.

آيا مشاهده وضع عمومي جهان، ما را به اين فکر نمي اندازد که بشريّت نيز خواه نا خواه بايد در برابر نظام عالم هستي سر فرود آورد، و قوانين منظم و عادلانه اي را بپذيرد و به مسير اصلي باز گردد و همرنگ اين نظام شود؟!

نتيجه: نظام آفرينش دليل ديگري بر پذيرش يک نظام صحيح اجتماعي در آينده در جهان انسانيت خواهد بود.