شکي نيست که در يک نظر ابتدايي قرائن گواهي مي دهد که دنيا به سوي فاجعه پيش مي رود، ولي اگر خوب بنگريم در افق هاي دوردست نشانه هاي ساحل نجات به چشم مي خورد.

از آن روز که انسان خود را شناخته هيچ گاه زندگي يکنواخت نداشته، بلکه با الهام از انگيزه دروني، کوشش داشته که خود و جامعه خويش را به پيش براند. اين نهاد بزرگ آرام نخواهد نشست و همچنان انسان را در مسير تکامل ها به پيش مي راند، و نيروهايش را براي غلبه بر مشکلات و نابساماني ها و ناهنجاري هاي زندگي کنوني بسيج مي کند. به سوي جامعه اي پيش مي رود که تکاملات اخلاقي در کنار تکاملات مادي قرار گيرد. به سوي جامعه اي که در آن از جنگ و خونريزي هاي ويرانگر و ضدّ تکامل اثري نباشد. به سوي جامعه اي که تنها صلح و عدل حاکم بر مقدرات انسان باشد، و روح تجاوز طلبي و استعمار که مهم ترين سدّ راه تکامل مادي و معنوي اوست در آن مرده باشد.