از آنجا که هدف خلقت انسان رسيدن به تکاملي است که لايق آن است، و عصر ظهور زمينه مساعدي براي رشد انسان براي رسيدن به کمال است، لذا بشريّت بعد از اجتماع شرايط تکامل در عصر ظهور استحقاق درجه اي جديد و عالي به جهت تطبيق عدل کامل در روي زمين را پيدا مي کند، جز آنکه اين شرايط و قابليّت ها هنگامي به بار مي نشيند و اثر مطلوب خود را مي گذارد که بشر در عصر ظهور مدت کافي زندگي کند تا در سايه حکومت عدل گستر الهي به نهايت کمال انساني برسد، و با عمري کوتاه هرگز به طور طبيعي نمي تواند کمال خود را به بار بنشاند، دليل اين مطلب اين است که:

اولاً: هدف از خلقت بشر تنها تحقق و تشکيل حکومت عالمي نيست تا با وجود آن ولو در برهه اي از زمان مقصود حاصل شده باشد، بلکه هدف مهم و اعلي از تشکيل اين نوع حکومت، پياده شدن عبوديت به معناي وسيع و گسترده آن در تمام شؤونات جامعه است که اين به نوبه خود اقتضاي عمري طولاني براي بشر در عصر ظهور را دارد.

ثانياً: بعيد به نظر مي رسد که زمان نتيجه گيري کوتاه تر از زمان مقدمات آن باشد. مي دانيم که چه زمان هاي طولاني بشر خود را آماده روز موعود کرده و به انتظار آن به سر مي برد، مدت زماني که مي توان به درازاي عمر بشريّت به حساب آورد و چه فداکاري ها که براي تحقق اين هدف به کار رفته است، حال مي توان طيّ اين همه مقدمات طولاني را به جهت رسيدن به مدّتي کوتاه در نتيجه گيري دانست؟