اين دو علامت در روايات به عنوان علايم ظهور حضرت مهدي عليه السلام معرفي شده است. از امام باقرعليه السلام در حديثي نقل شده: «وإنّ من علائم خروجه... صيحة من السماء في شهر رمضان» ؛ [1] «و همانا از علايم خروج مهدي... حدوث صيحه اي در ماه رمضان است.»

از امام صادق عليه السلام در حديثي نقل شده: «... والفزعة في شهر رمضان... هي آية تخرج الفتاة من خدرها، وتوقظ النائم وتفزع اليقظان» ؛ [2] «و فزعي در ماه رمضان حادث خواهد شد که زنان جوان را سراسيمه از پشت پرده ها بيرون مي آورد و انسان خواب را بيدار و بيدار را به فزع وا مي دارد.»

امام زمان عليه السلام در توقيع خود به علي بن محمّد سَمَري فرمود: «... آگاه باش، هر کس قبل از خروج سفياني و صيحه، ادعاي مشاهده کند او دروغگو و افترا زننده است». [3] .

در اين روايات دو احتمال وجود دارد:

1 - اينکه مقصود از صيحه و فزع همان ندايي باشد که از جبرئيل بلند مي شود و همه را به فزع مي اندازد.

2 - احتمال ديگر اين است که مقصود از آن دو عذاب دنيوي و جنگ هاي جهاني باشد که به توسط بشر قبل از ظهور حضرت مهدي عليه السلام تحقق مي يابد، مانند انفجارهاي اتمي در سرتاسر عالم در يک زمان، به اين نحو که اصل اين گونه انفجارها در اروپا و آمريکا و روسيه و چين تحقق مي يابد به نحوي که همه را به جزع و فزع وا مي دارد، ولي مسلمين از آن در امانند و تنها صدايش به گوش آنان مي رسد.