در دوران ظهور، دين و مذهب به سوي هدف اصلي هدايت مي شود، و جهت گيري و حرکت مذهبي در راه سعادت و رفاه و تعالي انسان قرار مي گيرد، و از قشري گري و سطحي نگري و تجمّل گرايي زايد - که کار مذاهب باطل يا منحرف است - دور مي گردد. از اين رو امام مهدي عليه السلام در آغاز رستاخيز خويش به پيرايش و آبادي ها از مظاهر تجمل گرايي ها و مصرف زدگي ها به ويژه در سازمان ها و مؤسسات مذهبي مي پردازد. امام همه امکانات و نيروها را صرف هدف هاي اصلي مذهب مي کند؛ يعني برپايي عدالت و رفاه عمومي و نجات انسان ها از چنگال اهريمني ظلم و محروميت. براي تحقق اين آرمان ها به ضرورت، تزيين معابد و مساجد و ظاهرسازي هاي بي محتوا و تشکيلات عريض و طويل به نام مذهب و دين ممنوع مي گردد و همه مظاهر اين گونه معابد ويران مي شود و معابد به صورت ساده و بي آرايش و دور از هر گونه تزيين و تجمّل در مي آيد.

عمر بن جميع از امام باقرعليه السلام سؤال کرد: نماز گزاردن در مساجدي که نقش و نگار دارد (آيينه کاري، کاشي کاري و تزيينات دارد) چگونه است؟ امام فرمود: «أکره ذلک ولکن لا يضرّکم اليوم ولو قد قام العدل لرأيتم کيف يصنع في ذلک» ؛ [1] «اين کار را خوش ندارم، و در اين روزگار اين موضوع ضرري براي شما ندارد، ليکن اگر عدالت حاکم گردد خواهيد ديد که در اين امور چگونه عمل مي کند.»