از کارهاي حتمي امام موعودعليه السلام جنگي تمام عيار با تمام انسان هاي خون آشام است. در مسأله جنگ ممکن است چنين انگاشته شود که هدايت انسان و ساختن جامعه بشري با دعوت اخلاقي و تربيت درست، امکان پذير است و نيازي به خونريزي و جنگ نيست؟

پاسخ: مطالعه تاريخ بشري - از روزي که تاريخي بر جاي مانده است - به خوبي اين واقعيت را آشکار مي سازد که موانع راه رشد و تکامل انسان جز با قدرت و خونريزي از سر راه برداشته نمي شود، و تعاليم اخلاقي و اصول تربيتي هر چند تأثيرهاي ژرف و گسترده داشته است ليکن اين تأثيرها در برخي از افراد نجيب انساني بوده است، و در طبقه سلطه طلب و دنيادار و استثمارگر که منابع اقتصادي، سياسي و نظامي جامعه ها را در دست داشته و دارند، يا هيچ تأثيري نداشته و يا تأثير آن تحوّل آفرين و دگرگون ساز نبوده است. براي تربيت و هدايت آنان بايد عامل ديگري به کار مي رفته است تا سدّ راه انسان ها نگردند و راه رشد را بر توده ها نبندند، تا همگان بتوانند بي هيچ گونه مانعي به راه رشد خويش ادامه دهند. از اين رو مسأله جنگ و کاربرد نيرو به عنوان يک ضرورت براي دستيابي به هدف هاي انساني مطرح مي گردد. اسلام، با توجه به همين واقعيت ها جنگ را نه به عنوان هدف و آرمان بلکه به عنوان راه و وسيله براي تحقق توحيد و عدل پذيرفته است.

در قرآن کريم آمده است: وَقاتِلُوهُمْ حَتّي لاتَکُونَ فِتْنَةٌ وَيَکُونَ الدِّينُ کُلُّهُ للَّهِِ...؛ [1] «با آنان نبرد کنيد تا ديگر فتنه اي نباشد و دين، همه اش براي خدا گردد...».

از اين رو پيامبر اسلام که «رحمة للعالمين» است فرمود: «الخير کلّه في السيف وتحت ظلّ السيف، ولا يقيم الناس إلّا السيف، والسيوف مقاليد الجنّة والنار» ؛ [2] «تمام نيکي و خير در شمشير است و در زير سايه شمشير، و مردمان را جز شمشير راست نمي کند. و شمشيرها کليدهاي بهشت و دوزخند.»

امام باقرعليه السلام فرمود: «... إنّ في القائم من آل محمّد شبهاً من خمسة من الرسل... وأمّا شبهه من جدّه المصطفي فخروجه بالسيف وقتله أعداء اللَّه وأعداء رسوله والجبّارين والطواغيت، وأنّه ينصر بالسيف والرعب...» ؛ [3] «قائم آل محمدعليهم السلام شباهت هايي با پنج تن از پيامبران دارد... امّا شباهت او به جدّ خود رسول اکرم صلي الله عليه وآله قيام با شمشير است و کشتن دشمنان خدا و پيامبرش، و جبّاران و سرکشان، او با شمشير و ترس [که در دل جباران افکنده مي شود ] مدد مي گردد.»