نمي توانيم ادعا کنيم که هنگام قيام امام زمان عليه السلام هيچ گونه قتل و کشتاري رخ نمي دهد؛ زيرا مسلّماً اين واقعه عظيم بدون برطرف کردن خارها و دشمنان سر راه آن حضرت ميسّر نخواهد شد.

و لذا در روايات مشاهده مي کنيم که اهل بيت عليهم السلام بر اصل قتل و خونريزي هنگام ظهور و قيام حضرت اشاره کرده اند.

بشير بن ابي اراکه نبّال مي گويد: هنگامي که به مدينه وارد شدم به طرف منزل ابوجعفر امام باقرعليه السلام رفتم... عرض کردم: مرجئه مي گويند: هنگامي که قيام قائم روي دهد همه کارها براي او هموار خواهد شد و به اندازه يک ظرف حجامت هم خون نمي ريزد. حضرت فرمود: «... کلّا والّذي نفسي بيده حتّي نمسح وأنتم العرق والعلق...» ؛ [1] «هرگز چنين نيست، سوگند به آن که جانم به دست اوست کار به اينجا مي انجامد که ما و شما عرق و خون بسته شده را پاک خواهيم کرد.»

به اين مضمون روايات ديگري نيز رسيده است. ولي از طرفي ديگر تاريخ گواهي مي دهد که پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله و امامان اهل بيت عليهم السلام سعي داشته اند امور را به طور عادي و از مسير طبيعي آن انجام دهند، و حتّي الامکان دست به شمشير نبرند، زيرا هدف آنان ارشاد و هدايت مردم است، جز آنکه گسترش عدل در جامعه اقتضاي کشت و کشتاري گر چه در حدّ محدود را دارد، و قرار نيست که تمام امور از طريق معجزه حلّ شود، ولي انديشه افراطي نيز در اين مسأله صحيح نيست و هرگز دليلي عقلي و عقلايي و نقلي بر گستردگي کشتارها در حدّي وسيع وجود ندارد، خصوصاً آنکه مطابق ادعاي برخي، از هر نه نفر هفت نفر يا از هر هفت نفر پنج نفر کشته مي شوند.!