در مورد سؤال فوق سه احتمال وجود دارد:

1 - اينکه نصرت حضرت و پياده کردن حکومت جهاني تماماً با اعجاز و قدرت خارق العاده الهي باشد. ولي اين احتمال از جهاتي قابل مناقشه است:

الف. اگر اعجاز راه صحيحي براي دعوت الهي بود، حضرت مي توانست در خلال غيبت صغرا از آن براي سيطره بر عالم استفاده کند.

ب. با اعجاز احتياج به تعداد زيادي از اصحاب نيست.

ج. مطابق برخي روايات بين حضرت و مخالفينش جنگ و خونريزي شديدي در خواهد گرفت، و در صورت اعجاز تام، احتياج به اين کارها نيست.

2 - اينکه خداوند متعال اراده کرده که حضرت مهدي عليه السلام به صورت عادي بر دشمنان خود غالب شده و حکومت عدل جهاني را گسترش دهد، بدون آنکه کوچک ترين کمکي از راه اعجاز در پيشبرد اهداف او بشود.

اين احتمال نيز خالي از اشکال نيست زيرا مطابق روايات، حضرت مهدي عليه السلام مورد عنايت و تأييد خاص الهي در جهت ظهورش خواهد بود.

3 - با ردّ دو احتمال پيشين به اين نتيجه مي رسيم که نصرت حضرت به طور طبيعي و عادي خواهد بود، گر چه اين نصرت همراه با تأييدات جزئي و خاصّي از جانب خداوند است، زيرا همان گونه که مي دانيم بشر در عصر ظهور مورد ظلم و ستم فراوان است، و از طرفي از حيث فرهنگي و رشد عقلاني، عموم بشر به بالاترين سطح خود رسيده است، و لذا به دنبال چنين رهبري الهي مي گردد که با لبيک به دعوتش از او پيروي نمايد. هرگز ابرقدرت ها با همه امکاناتي که دارند نمي توانند در مقابل اراده ملت ها بايستند. اگر مردم همگي يکپارچه و يک صدا فرياد برآورند، دشمنانشان به زانو در خواهند آمد. مگر نبود که در صدر اسلام چگونه مردم فوج فوج داخل اسلام شده و دعوت پيامبر را پذيرفتند؟ در عصر ظهور نيز هنگامي که مردم دنيا از وسايل ارتباط جمعي خبر قيام مصلحي جهاني را بشنوند به او گرويده و از او حمايت خواهند کرد، و کسي نمي تواند در صورت اقبال مردم با اراده آنها مقابله کند. گر چه هر کجا که مانعي خاص پيدا شده خداوند متعال به کمک او آمده و از حضرت حمايت خواهد نمود.

و لذا در روايات آمده است که امام زمان عليه السلام با نصرت و ترسي که در دل دشمنان مي افتد حمايت خواهد شد. اين ممکن است که به صورت عادي باشد؛ زيرا با نصرت مردم که به عنايت خداوند و اقبال مردم است، چنان رعبي در دل دشمنان خواهد افتاد که همه امکانات خود را گذارده، فرار خواهند نمود.

امير مؤمنان علي عليه السلام مي فرمايد: «هنگامي که حضرت مهدي عليه السلام ظهور مي کند نام مبارکش بر سر زبان ها خواهد بود، و وجود مردم سرشار از عشق به مهدي است، به گونه اي که جز نام او هيچ نامي در ياد و زبان آنان نيست، و با دوستي او روح خود را سيراب مي کنند». [1] .