از برخي روايات استفاده مي شود که علايم ظهور بر دو قسم هستند: برخي حتمي اند که مورد بدا و تجديد نظر واقع نمي شوند، و برخي ديگر متعلق بدا واقع مي گردند، ولي اصل ظهور امري حتمي است که خداوند متعال در آن جواب فطرت و خواسته دروني بشر را داده و وعده به تحقق آن داده است و خداوند هرگز خلف وعده نمي کند.

داوود بن ابي القاسم مي گويد: «ما نزد ابي جعفر محمّد بن علي الرضاعليهما السلام بوديم که سخن از خروج سفياني به ميان آمد و اينکه در روايت آمده که امر او حتمي است. به ابوجعفرعليه السلام عرض کردم: آيا بدا در امر، حتمي خواهد شد؟ حضرت فرمود: آري. عرض کردم: ما مي ترسيم که در امر قائم نيز بدا حاصل شود؟ فرمود: امر قائم از اموري است که وعده داده شده و خداوند در وعده خود تخلّف نخواهد کرد». [1] .

علايم حتمي که مورد بدا واقع نمي شود، نشانه هايي دارد که به برخي از آنها اشاره مي کنيم:

1 - تصريح به حتمي بودن آن در روايات.

2 - تأکيد به قسم.

3 - تأکيد به «لابدّ».

4 - تأکيد به «لام».

5 - تأکيد به «انّ».

6 - تأکيد به تکرار.

7 - تأکيد به «سين و سوف».