مقصود از امکان علمي آن است که ادعا کنيم برخي از امور که امکان علمي نداشته و نمي توان با وسايل مدرن و پيشرفته امروز آن را عملي ساخت، به لحاظ قوانين علمي هيچ گونه قاعده و قانوني که مانع وقوع و تحقق آن باشد وجود ندارد. در مورد طول عمر انسان نيز چنين است.

برنارد شو مي گويد: «از اصول علمي ثابت نزد تمام علماي بيولوژي آن است که عمر انسان ممکن نيست که براي او حدّ ثابتي باشد، طول عمر مسأله اي است که حدّ نمي پذيرد». [1] .

وايزمن دانشمند معروف آلماني مي گويد: «هيچ تلازمي بين مرگ و قوانين طبيعي نيست؛ زيرا ما در عالم طبيعت، عمري مي بينيم که بين يک لحظه تا خلود علي الدوام پايين و بالا مي رود...». [2] .

فلوکر فيزيکدان معروف مي گويد: «حدّ طبيعي عمر انسان 600 سال است».

روجر پيکن دانشمند انگليسي آن را به 1000 سال رسانده است. [3] .

دکتر کيلور دهاوز آمريکايي مي گويد: «علم طبّ مي تواند قيدها و حدودي را که مانع از طول عمر انسان است با کمک دانش تغذيه از بين ببرد. ما امروز اميدواريم که بر خلاف عمر پدران و اجدادمان به چنين طول عمري دست يابيم». [4] .

پروفسور اتينگر مي گويد: «نسل جديد همان گونه که به سفرهاي فضايي ايمان آورد، در آينده اي نه چندان دور ايمان خواهد آورد که خلود انسان در حيات دنيوي امر بعيدي نيست؛ زيرا با پيشرفت تکنولوژي که امروز مشاهده مي کنيم مي توان عمر انسان را در قرن آينده به هزاران سال رساند». [5] .

ديمند وبرل از اساتيد دانشگاه جونس هبکنس مي گويد: «تمام اجزاي اصلي انسان بدون استثنا با امتحان به اثبات رسيده که قابل خلود است، و يا حدّ اقلّ قابل عمري طولاني تر از اين مقدار است...». [6] .