شيعه اماميه به تبع ادله قطعي، معتقد به امامت امام زمان عليه السلام از سال 255 هجري تاکنون است. اين اعتقاد مستلزم آن است که امکان داشته باشد شخصي بيش از هزار سال عمر کرده باشد. اين لازمه براي برخي از اهل سنّت گران آمده است. مي گويند: چگونه ممکن است شخصي اين مقدار عمر کند. اينان در حقيقت از آن جهت که اصل اعتقاد به امامت و مهدويت شيعه را قبول ندارند، مسأله طول عمر را بهانه قرار داده اند تا اصل عقيده به مهدويت شيعه را زير سؤال ببرند.

سائح علي حسين مغربي مي گويد: «اهل سنّت نظريه بقا و زنده ماندن مهدي عليه السلام بيش از هزار سال تا هر زمان که خدا بخواهد را مورد انتقاد قرار داده اند، و مي گويند: عمري به اين مقدار هرگز در بين بشر مرسوم نبوده و دليلي نيز از شرع بر آن وجود ندارد». [1] .

همان گونه که دکتر احمد محمود صبحي اعتقاد به طول عمر امام زمان عليه السلام را از قوي ترين اعتراض ها متوجّه بر عقيده به حضرت مهدي عليه السلام نزد شيعه امامي قرار داده است. او مي گويد: «زنده ماندن مهدي بيش از هزار سال جاي ترديد دارد، و اين خود موجب سست کردن عقيده به مهدويت از ريشه و اساس است». [2] .