در روايات علايم ظهور آمده که يکي از نشانه هاي ظهور، کسوف در اواسط ماه و خسوف در اوّل ماه برخلاف عادت است. [1] .

دارقطني به سندش از امام محمّد باقرعليه السلام نقل کرده که فرمود: «همانا براي مهدي ما دو نشانه است که از زمان خلقت آسمان ها و زمين اين گونه نبوده است، يکي خسوف ماه در اوّل شب رمضان و ديگري کسوف خورشيد در نيمه ماه رمضان». [2] .

در کيفيّت حدوث اين دو واقعه غير عادي چند احتمال است:

1 - حدوث اين دو به توسط جِرمي باشد که در فضا به طور ناگهاني پيدا مي شود، اجرامي که امروزه از آنها به اجرام سرگردان در هوا ياد مي شود، که گاه بين ماه و خورشيد فاصله مي شود و با آنها خسوف و کسوف ايجاد مي گردد.

2 - تحقّق خسوف و کسوف به توسط جرمي باشد که از زمين جدا مي شود؛ زيرا ممکن است که بشر با پيشرفت علمي و تکنيکي که دارد بتواند تکه هايي عظيم از کره زمين را جدا ساخته و آن را در هوا معلّق گرداند و در نتيجه باعث خسوف و کسوف گردد.

3 - تحقق اين دو به نحو اعجاز و خرق قانون طبيعت باشد.