مطابق قواعد عامّه در مورد غيبت حضرت مهدي عليه السلام که قرار است از دشمنان محفوظ باشد تا کسي او را به قتل نرساند، بايد بر کسي شناخته شده نباشد جز افراد ممتاز از مردم که از اولياي آن حضرت به شمار مي آيند، همان گونه که مطابق برخي از روايات، سي نفر هميشه در رکاب حضرت بوده و با حضرت به سر مي برند.

همچنين از برخي روايات استفاده مي شود که حضرت عليه السلام يا ديده نمي شوند و يا در صورت ديده شدن کسي او را نمي شناسد.

در روايتي از امام رضاعليه السلام مي خوانيم که فرمود: «لا يري جسمه» ؛ [1] «جسم او مشاهده نمي شود.»

و نيز از امام صادق عليه السلام روايت شده که فرمود: «الخامس من ولد السابع يغيب عنکم شخصه...» ؛ [2] «پنجمين از اولاد هفتمين [امام] شخصش از شما غايب مي گردد.»

و نيز روايت شده که فرمود: «يفقد الناس امامهم، فيشهد الموسم فيراهم ولايرونه» ؛ [3] «مردم امامشان را مفقود و گم مي کنند، پس او در موسم [حج] حاضر مي شود و مردم را مي بيند ولي آنان او را مشاهده نمي کنند.»

و نيز در خبر محمّد بن عثمان عَمْري مي خوانيم که فرمود: «واللَّه انّ صاحب هذا الأمر ليحضر الموسم کلّ سنة يري الناس و يعرفهم و يرونه و لايعرفونه» ؛ [4] «به خدا سوگند! همانا صاحب اين امر هر سال در موسم [حج] حاضر مي شود، مردم را مي بيند و آنان را مي شناسد و مردم نيز حضرت عليه السلام را مي بينند ولي او را نمي شناسند.»