امام زمان عليه السلام بعد از شهادت پدرش هنگامي که براي نماز بر جنازه او حاضر شد مردم او را مشاهده کردند در حالي که طفلي گندم گون بود، با موهاي فري و بين دندان هاي جلو او باز بود. [1] .

شيخ طوسي رحمه الله از برخي کساني که حضرت را در خلال غيبت صغرا مشاهده کردند نقل مي کند که آن حضرت جواني زيبارو، با بويي معطّر، و هيبتي عظيم بود. راوي مي گويد: «هنگامي که سخن مي گفت، کسي را بهتر از او در سخن گفتن نديدم». [2] .

در روايتي ديگر مي خوانيم که راوي گفت: «حضرت جواني گندم گون بود و هرگز کسي را به مانند او در زيبايي و اعتدال قامت نديدم». [3] .

و در روايتي ديگر آمده است: «قد او نه طولاني است و نه کوتاه، بلکه معتدل القامه است. سر مبارکش گرد و پيشاني اش پهن است. بيني او کشيده و گونه هاي او صاف و بر گونه راستش خالي است». [4] .

در مورد ذيل سؤال که آيا کسي مي تواند خودش را به شکل و شمايل حضرت عليه السلام درآورد يا خير؟ مي گوييم: اگر چه به حسب ظاهري کسي بتواند خودش را به مانند حضرت در اوصافي که ذکر شد درآورد، ولي با علايم ظهور که در جاي خود ثابت شده و نيز با اعجازي که حضرت از خود نشان مي دهند هرگز کسي در امامت او شک نخواهد کرد. و اين مقتضاي لطف خداوند است. ولطف بر او واجب است، و لذا به طور حتم کاري خواهد کرد که وجود حضرت در عصر ظهور به کسي مشتبه نخواهد شد.