در مورد جواز بلکه رجحان عريضه نويسي به امام زمان عليه السلام مي توان به ادلّه اي تمسک کرد:

1 - عريضه نويسي از انواع توسّلات و استغاثه هاي به امام عصرعليه السلام به شمار مي آيد، توسلي که اصل آن از مستحبات مسلّم در مصادر ديني به حساب مي آيد.

2 - عريضه نويسي از کارهاي مسلّمي است که عمل و سيره بزرگان بر آن بوده و آثار و برکات شگفت انگيزي از آن برده شده است. محدّث نوري در کتاب «نجم الثاقب» قضاياي عجيبي را در اين رابطه نقل مي کند. [1] .

3 - کفعمي در «المصباح» و «البلد الأمين» کيفيّت و چگونگي عريضه نويسي را نقل کرده و اين خود دليل بر آن است که عريضه نويسي از مشروعيت برخوردار است. [2] .

مرحوم مجلسي نيز فرموده است: «هنگام انداختن عريضه چنين خيال کند که نامه را به نايب خاص تسليم مي کند». [3] .

شيخ الطائفه ابوجعفر طوسي رحمه الله در کتاب «مصباح المتهجّد» مي گويد: «عريضه اي به سوي خداوند متعال مي نويسي و آن را مي پيچي، سپس عريضه ديگري به محضر والاي حضرت بقية اللَّه اروحنا فداه مي نويسي...»، [4] آن گاه کيفيّت نوشتن هر يک از عريضه ها را بيان مي دارد.