اولاً: شکي نيست که معرفت، تأثير به سزايي در عملکرد انسان دارد، و هر چه معرفت انسان به کسي يا عقيده اي بيشتر و راسخ تر باشد، تأثير آن در ناحيه عمل بيشتر خواهد بود. و به طور کلّي انسان بدون معرفت نمي تواند در ناحيه عمل، حق مطلب را ادا کند. لذا علماي کلام از همين طريق و به ملاک لزوم شکر منعم قائل به وجوب معرفت خداوند شده اند. امام زمان عليه السلام حجت خدا بر روي زمين است و مطابق نصوصات، اطاعت او واجب است، لذا بايد به او در حدّ امکان معرفت حاصل کنيم، وگرنه با مرگ جاهلي از دنيا رفته ايم.

ثانياً: ما وظيفه داريم امام زمان خود را بشناسيم تا دنباله رو هر کسي نباشيم. چه کسي را الگوي خود قرار دهيم و دين را از چه کسي اخذ کنيم؟ آيا مي توان از هر کسي که متاعي از دين را عرضه کرد به سراغش رفته، او را الگو و امام خود قرار دهيم؟

بايد در مرحله اول خصوصيات امام را شناخته و مصداق آن را مشخص کنيم، آن گاه به دنبال ايشان رفته و آن حضرت را رهبر خود قرار دهيم. قطعاً بايد چنين باشد وگرنه در هنگام مرگ، مرگي با جهالت خواهيم داشت.